🔹بوده‌اند کسانی که اگر معصیت یا خلافی از آنها صادر می‌شد یا غذای ناپاکی می‌خوردند، متوجه می‌شدند و می‌گفتند: تاریک شدیم، حجابی حاصل شد. و یا می‌گفتند: غذای خانه فلانی به ما می‌سازد. بعد معلوم می‌شد که آنها از صلحا بوده‌اند، و وقتی طعام افراد لااُبالی را می‌خوردند خون با مدفوعشان دفع می‌شد.
🔹اگر کسی پی‌گیری کند و در فکر این شود که در اعمال و اقوال مراقب باشد و گفتار و کردار خود را نگاه کند که چه می‌کند و معاصی و مسامحه‌کاری‌ها و سهل‌انگاری‌هایی را که از او سرزده، هر روز حساب کند، عیوب و نقایص خود را با عینک مراقبه و دقت و محاسبه تشخیص می‌دهد و می‌بیند.
🔹اما اینکه آنچه را که تقصیر نموده‌ایم، انجام دهیم یا تدارک نکنیم، حسابش جداست.
🔹آقایی را دیدیم که اهل مراقبه بود، هرگاه نماز مغرب را به اندازه‌ای که هوا تاریک شود، به تأخیر می‌انداخت ناراحت می‌شد، یا اینکه برای وضوی نماز شب موفق نمی‌شد، و یا وقتی حیوانات به او حمله می‌کردند، می‌گفت: این حیوانات می‌گویند چرا نماز را به تأخیر انداختی! باید انسان مراقب اعمالش باشد، تا نتایج و آثار خوب و بد آنها را ببیند.
در محضر بهجت، ج۲، ص۴۲۶
منبع: سایت مدرسه سازان